Long Tall Ernie & The Shakers zag ik voor het eerst in het befaamde VPRO-programma Het gat van Nederland. Ik woonde in Nijmegen. De band kwam uit Arnhem. In de reportage reden de musici in een kolossale limousine door het Armhemse Spijkerkwartier en vernielden en passant het interieur van een cafétaria. Dat deden ze vol overgave. Ik wist: dit is Arnhem. Als Nijmegenaar beschouwde je de hoofdstad van Gelderland als een bijzonder onguur oord waar vooral veel vechtpartijen plaatsvonden. Long Tall Ernie & The Shakers pasten naadloos in dit beeld.

De groep ontstond in 1972. Aanvankelijk was het een spelletje. De groep heette eigenlijk Moan, maar het leek de bandleden een goed idee in vetkuivenstijl oude en ook zelf geschreven rock-’n-rollnummers te spelen. Deze act bleek een schot in de roos. De jaren ’60 waren voorbij en de tot de verbeelding sprekende muziek die bij die tijd hoorde, was ineens ouderwets. De ‘glitterrock’ kwam in opmars. Ook klonk er hier en daar al tamelijk monotone dansmuziek. En toen was er plotseling die potente rock-’n-rollband uit Arnhem met Arnie Treffers als Long Tall Ernie in het middelpunt en op gitaar Hank The Knife (Henk Bruysten), die niet veel later zelf een succesvolle band zou oprichten. Met Kiss Me Baby en Big Fat Mama bestormden de Arnhemmers de hitparade. Dicsjockeys werden gemolesteerd en kleedkamers werden volstrekt uitgewoond achtergelaten. Dat was de act. Het reportoire was niet bijster origineel, maar wel ijzersterk.

Het lukte Arnie Treffers niet zijn collega’s lang aan zich te binden, want de groep kende veel personeelswisselingen, te veel om uiteindelijk karakteristiek te worden, hoewel sommige nummers redelijke successen werden. Ik noem Operator, operator en Ballerina. En uiteraard niet te vergeten de grootste hit van de band, Do you remember. Dat was in 1977. Dit nummer was een compilatie van bekende jaren vijftig-nummers, als Bird Dog, Runaway en Lucille. Arnie Treffers imiteerde de oorspronkelijke vertolkers van deze songsvoortreffelijk. Het grote succes bracht producer en ex-Golden Earring-drummer Jaap Eggermont op een idee dat hem miljonair zou maken, namelijk de Stars on 45-projecten, compilaties van hits uit een bepaalde periode of van succesvolle bands. Arnie Treffers deed hier ook aan mee, want – nogmaals – hij kon uitstekend imiteren en was een goede zanger met een krachtige en buigzame stem.

Het was dezelfde Jaap Eggermont die verantwoordelijk was voor de laatste Long Tall Ernie & The Shakers-elpee, Meet the Monsters, een zogenaamde ‘conceptelpee’, waarop alle songs zijn gewijd aan het thema ‘beroemde griezelcreaties van het witte doek’, onder wie Quasimodo en Frankenstein. De fantastische film was een hobby van Treffers. Die elpee was echter een misverstand. Groot waren de pretenties en goede wil, maar het resultaat een wanproduct, tekenend voor het einde van van de band en met name voor Treffers als creatief musicus. Het leek wel alsof hij moe was. Het was ook tekenend voor bands in Arnhem: ze hielden het nooit lang vol, ze gingen ten onder aan zichzelf of aan het onvermogen de eigen beperkingen in te zien.

Misschien was het met Arnie Treffers & The Shakers al met Do you remember voorbij. Het klonk goed, maar daarmee was eigenlijk alles gezegd. Er zat geen ziel meer in. Er was geen fun meer. Alleen het succes was belangrijk en dat onder het motto ‘Beter goed gejat dan slecht geschreven’.

De eerste jaren waren goed: de energieke optredens, de elpees Put on your rockin’shoes en It’s a monster, het vanzelfsprekende begin van een legende. Ik hield mijn hart vast toen ik in die periode hoorde dat Treffers per se een solo-elpee wilde maken. Die kwam er ook, heel trefzeker Arnie getiteld, niet echt slecht, maar waarom moest het allemaal meer zijn dan just rock & roll?

Ik woonde in de late jaren ’70 naast Henk Bruysten die aan zijn Hank the Knife-periode een huis en een opnamestudio had overgehouden. Over zijn rol in Long Tall Ernie & The Shakers deed hij altijd wat relativerend en met Arnie Treffers wilde hij alleen maar zakelijk iets te maken hebben. Er was een wat onduidelijke rivaliteit.

In zijn studio gaf hij nieuw talent een kans. Arnie Treffers was er ook vaak te vinden, eveneens op zoek naar nieuw talent. Dat nieuwe talent stak echter niet de kop op. Henk Bruysten werd striptekenaar en Arnie Treffers vertrok naar Denemarken waar hij als componist, tekstschrijver en producer actief bleef. Naast deze werkzaamheden opende hij met zijn vrouw Solveig een indonesisch restaurant in Aalborg. Een oude bioscoop verbouwden zij samen tot een fraai restaurant. Van het muzikale werk was in Nederland weinig te merken. Met gelegenheidformaties die hij niet meer The Shakers noemde maar Friends, wilde hij nog wel eens optreden op Goud van Oud-manifestaties en in 1988 in het Arnhemse Luxor, maar zoals hij zelf al zei: “Je moet geen wonderen van ons verwachten.” Die wonderen deden zich dan ook niet voor. Op 25 augustus 1995 stierf Arnie Treffers. Een jaar daarvoor was bij hem longkanker geconstateerd. Hij is 48 jaar oud geworden.

Hij stierf niet in Arnhem, ook niet in Denemarken, maar in het Groningse Westeremden, ergens tussen de stad waar zijn roots lagen en waar hij uiteindelijk toch een legende werd, en het land dat zijn nieuwe bestemming werd, maar waar hij ook niet het succes vond waar hij lang, lang geleden op had gehoopt. Maar misschien zou dat wel nooit meer zijn gelukt. Die tragiek was er, denk ik, al lang.